Fimm kindur fyrir framan Jón Trausta og Karl, klettana tvo sem standa vörð norður af Rauðanúp á Melrakkasléttu.

Við Rauðanúp

Í svartasta skammdeginu hugsar maður til baka, til bjartra nátta. Hvert ætlar maður næsta sumar? Það fyrsta sem kom upp í hugan er Rauðinúpur, nyrst og vestast á Melrakkasléttunni, nyrsta hluta Íslands. Þangað kem ég ár hvert, stundum oft, því hvergi er sumarfallegra en þarna norður á hjara veraldar. Birtan, fuglalífið, nándin við náttúruna. Núna er þarna dimmt, kalt og maður skilur ekki, hvernig forfeður okkar lifðu af langan vetur þarna norðurfrá. En á Melrakkasléttunni, sem er nú að mestu farin í eyði, bjuggu fyrir hundrað árum, hundruðir manna, sem átti vel í sig og á, enda gott land fyrir sauðfé. Stutt á miðin á árabát, silungur í vötnum og tjörnum, og eggjataka, frá þúsundum sjófugla sem verpa á sléttunni, gerði það að verkum að fólk hafði það bærilegt, á þess tíma mælikvarða.