Saga álversins í Straumsvík til ársins 2000
Ísland skartaði sínu fegursta í heiðríkjunni. Jöklar breiddu út hvíta faldana, jökulár mörkuðu rákir í svart landflæmið. Ferðalangarnir horfðu hugfangnir á svipsterka náttúru Íslands á leið sinni yfir landið. Þeir voru á ferð vestur um haf með bandaríska flugfélaginu Pan American, frá Sviss til Los Angeles í Bandaríkjunum. Þetta var í lok september árið 1960. Emanuel Meyer forstjóri og dr. Paul Müller, tæknilegur framkvæmdastjóri, stýrðu svissneska álfélaginu Aluminium Industrie Aktien Gesellschaft – AIAG. Svisslendingarnir þekktu vel til jökulfljóta og skynjuðu kyngikraft íslenskra fallvatna. Fallvötnin í svissnesku Ölpunum höfðu verið beisluð. Hugmyndin að alúminíumverksmiðju, sem fengi orku úr íslenskum jökulám, kviknaði í flugvél á sólríkum haustdegi árið 1960. Müller og Meyer voru þess fullvissir að Ísland byggi yfir ómældri orku sem skapaði kjöraðstæður fyrir kraftmikinn alúminíumiðnað.
Þeir létu hendur standa fram úr ermum. Við komuna til Bandaríkjanna lögðu þeir á ráðin um alúminíumverksmiðju á Íslandi þar sem væri næg orka, miðja vegu milli Evrópu og Ameríku. Þann 2. október 1960 voru þeir í Los Angeles, daginn eftir í San Fransisco og þaðan flugu þeir til New York. Þeir höfðu samband við skrifstofu iðnaðarráðherra og bókuðu fund áður en þeir flugu til stálborgarinnar Pittsburgh þar sem þeir voru í sömu erindagjörðum. Þeir ætluðu að vera í Reykjavík mánudaginn 10. október. Dvölin í Pittsburgh drógst á langinn svo að þeir sendu skeyti til Reykjavíkur og báðu um að fundinum yrði frestað til þriðjudags.
Mánudaginn 10. október hóf DC 7 vél Pan American sig á loft áleiðis til Íslands með viðkomu í Gander á Nýfundnalandi. Flugið tók um 10 klukkustundir og vélin lenti snemma morguns þriðjudaginn 11. október. Fundur í iðnaðarráðuneytinu hófst klukkan hálfellefu. Iðnaðarráðherra, Bjarni Benediktsson, bauð hina svissnesku gesti velkomna en ásamt honum sátu fundinn Ingólfur Jónsson ráðherra raforkumála og embættismennirnir Gunnlaugur Briem og Guðmundur Benediktsson:
Meyer gerði stutta grein fyrir fyrirtækinu Aluminium Industrie … Það vildi ekki sjálft reisa raforkuver, heldur kaupa raforku til reksturs alúminíumverksmiðju og þá væri aðalatriðið að fá ódýra raforku – ekki yfir 2 U.S. mill/kwh. Bjarni Benediktsson sagði að íslenska ríkisstjórnin hefði áhuga fyrir því að athuga möguleika á því að erlendir aðiljar legðu fram fé til stóriðju á Íslandi. Við hefðum ekki bolmagn til að byggja raforkuver til framleiðslu raforku til stóriðju, þar yrðu hinir erlendu aðiljar að koma til hjálpar. Hann héldi að verð það, er Meyer hefði nefnt sem maximum-verð, yrði sennilega talið minimum-verð af okkar hálfu.
Meyer benti á möguleika á að fá erlent lánsfjármagn til þess að reisa raforkuver. Jakob Gíslason raforkumálastjóri og Eiríkur Briem rafmagnsveitustjóri komu til fundarins. Bjarni Benediktsson bað Müller og Meyer að senda erindi til ráðuneytisins svo að málið fengi formlega meðferð. Þar með lauk þessum fyrsta fundi AIAG og íslenskra ráðherra. Hann var stuttur, aðeins hálftími en Jakob og Eiríkur fóru ásamt Svisslendingunum á skrifstofu raforkumálastjóra. Müller og Meyer gerðu grein fyrir AIAG. Fyrirtækið hefði skrifstofur í Zürich í Sviss og framleiddi liðlega eitt hundrað þúsund tonn af áli á ári.
Daginn eftir héldu Müller og Meyer áleiðis til Zürich með DC-6 Cloudmaster vél Loftleiða. Laugardaginn 15. október skrifuðu þeir ráðherrunum Bjarna Benediktssyni dóms- og iðnaðarmálaráðherra og Ingólfi Jónssyni landbúnaðar- og raforkumálaráðherra og Jakobi Gíslasyni og Eiríki Briem. Þeir vísuðu í fundina í Reykjavík og lögðu áherslu á að raforkuverð færi ekki yfir 2 mill á kílóvattstund: „Þetta er grundvallaratriði. Hærra rafmagnsverð leiðir til meiri framleiðslukostnaðar og skaðar samkeppnisstöðu alúminíumverksmiðju á Íslandi,” skrifuðu Meyer og Müller sem kváðust ganga út frá því að Íslendingar kæmu upp höfn og vegi að verksmiðjunni. Þeir töldu einsýnt að þar sem Ísland væri að iðnvæðast myndi ríkisstjórnin veita stóriðju skattaívilnanir og afskriftatími yrði stuttur.
Menn verða að horfast í augu við þá staðreynd, að fjarlægð frá iðnvæddum ríkjum og reynsluleysi, skapa iðnþróun á Íslandi erfiðleika. Yfirstíga þarf margvísleg vandamál fyrstu starfsár alúminíumverksmiðju, því þjálfa þarf verkamenn og sérfræðinga.
Útspil AIAG var eðli málsins samkvæmt stórtíðindi á Íslandi en fréttinni var haldið frá fjölmiðlum. Viðreisnarstjórnin – ríkisstjórn Ólafs Thors – hafði tekið við völdum í nóvember 1959. Forsætisráðherra lýsti því á Alþingi að meginstefna ríkisstjórnar hans væri „… að koma efnahagslífi þjóðarinnar á traustan grundvöll þannig að skilyrði skapist fyrir sem örastri framleiðsluaukningu, allir hafi stöðuga atvinnu og lífskjör þjóðarinnar geti í framtíðinni farið batnandi.” Stjórnmálaástandið var um margt lævi blandið. Íslendingar áttu í landhelgisstríði við Breta og ofbeldi breskra herskipa á Íslandsmiðum vakti djúpstæða reiði fólks. Aðsúgur var gerður að bústað breska sendiherrans við Laufásveg. Varnarliðið á Miðnesheiði skipti þjóðinni í fylkingar og herstöðvarandstæðingar marseruðu árlega milli Keflavíkur og Reykjavíkur fram hjá Straumi. Þjóðin gerði kröfu á hendur Dönum um handritin heim. Tortryggni í garð útlendinga var landlæg með nýfrjálsri þjóð. Verðbólga og pólitísk ringulreið höfðu sett svip á þjóðlífið á sjötta áratugnum. Vinstri stjórn Hermanns Jónassonar hafði látið af völdum í árslok 1958 vegna „háskalegrar verðbólguþróunar”. Þjóðin hafði gengið í gegn um tvennar kosningar og kjördæmabreytingu. Landinu var skipt upp í átta kjördæmi. Þjóðin var á tímamótum. Viðreiðsnarstjórnin hafði hafist handa um að losa um ánauð hafta og forsjárhyggju.
Það voru nýir tímar í aðsigi.
