GANGA Í BJÖRG
og setjast í helgan stein
Vera bergnuminn og ganga í klaustur. Með einhverjum hætti getur þetta verið af sama meiði. Umbreyting frá því hversdagslega og fara yfir í aðra óskilgreinanlega vídd.
Leysergeisli er sendur inn í vél.
Ljós leysergeislans er klofið í tvennt og fer inn í tvenn göng.
Geislarnir endurkastast af speglum.
Geislarnir sameinast á ný og fara yfir nemann. Neminn greinir örsmáar breytingar sem hafa orðið á ljósgeislunum sem eru merki um áhrif af þyngdarbylgjum.
Samruni þyngdarbylgja frá tveimur svartholum. 
Hugmyndir Einstein efnisgerast í hljóði.
Nýtt líf verður til í svartholinu.
Mochizuki er heimsfrægur stærðfræðisnillingur sem hefur sett fram nýjar flóknar kenningar í stærðfræði, sem enginn skilur. Enginn stærðfræðingur treystir sér til að afsanna kenningar hans, vegna þess að það tæki þá áraraðir að reikna út útreikninga hans.
Albert Einstein og Charlie Chaplin hittust og ræddu saman.
Albert segir:
Mér þykir það aðdáunarvert við list þína, að hún nær til alls heimsins. Þú segir ekki orð, og alheimurinn skilur þig.
Charlie segir:
Satt segir þú, það er undarlegt, en frægð þín er enn stórfenglegri. Allur heimurinn dáir þig, þó enginn skilji hvað þú segir.
Hugmyndatilvistin getur verið nokkuð erfið viðureignar. Mochizuki er heimsfrægur stærðfræðisnillingur. Enginn efast um stærðfræðisnilld hans. Hann setur fram kenningu sem er svo flókin að það tekur aðra góða stærðfræðinga of langan tíma að reikna þær út. Þeir vita samt í ljósi snilldar hans, að mestar líkur eru á því að þær séu merkilegar og réttar.
Gamansagan af Albert Einstein og Charlie Chaplin segir líka frá bilinu á milli hugmyndanna, sem tendrar einhverja óskilgreinda fegurð sem maður botnar ekkert í, en skilur samt. Bæði hvað varðar þessa menn og rýmið á milli þeirra.
Fyrsta bíómynd sem ég sá var í Barnaskólanum í Búðardal. Hún var sýnd á lítilli farandkvikmyndasýningavél. Spólurnar snerust ofan á sýningarvélinni og voru eins og Mikka Mús eyru. Ætli myndin héti ekki stuttmynd í dag. Gög og Gokke, voru að flytja píanó upp stiga. Ég geri mér ekki grein fyrir hvað hún var löng, en eins og lög gera ráð fyrir, þá runnu þeir á rassinn og misstu píanóið, eða voru við það að missa það, og sennilega var einhver fögur kona, og svo feitur eigandi sem var stöðugt til vandræða. Ég held að okkur krökkunum hafi þótt þetta nokkuð sérstakt og fyndið.
Við vorum bara fjögur, jafnaldrar í Búðardal á þeim tíma, tveir strákar og tvær stelpur. Búðardalur var örþorp. Lækur rann eftir því miðju til sjávar, sem við kölluðum Skítalæk, en Fúlilækur var hann kallaður á fínna alþýðumáli í dönnuðum veislum. Nýlega heyrði ég að lækurinn héti og hafi alltaf heitið allt öðru nafni, en ég hef gleymt því. Lækurinn líður nú fram hjá tjaldstæðinu í þorpinu með lítilli bogabrú yfir eins og í ævintýri frá fjarlægu landi og með gróðursettum trjám allt í kring. Mér dettur í hug að nafngiftina hafi lækurinn fengið vegna þess að klóak þorpsbúa hafi verið leitt út í hann. Við jafnaldrarnir í Búðardal höfum ekki sést síðan þá, og má spurja hvort þessi bíómynd, sem við sáum saman um Gög og Gokke, hafi skilið einhvern sameiginlegan þráð, þangað sem farvegir hafa borið okkur.
Við Eggert sýndum saman í Galerie der Stadt Salzburg im Mirabellgarten 2006. Okkur datt í hug að búa til bókverk að því tilefni og gefa út með sýningunni. Við náðum ekki að klára bókverkið í tíma, þrátt fyrir góða viðleitni, en ákváðum að halda hugmyndinni til streitu. Í grunninn byrjuðum við á myndhugmynd á pappír í sitt hvoru lagi, sem hinn fékk svo í hendur til að halda áfram með. Pappírinn gat haldið áfram, fram og til baka þar til við sögðum að það yrði ekki meira. Oftast var það bara tvisvar til þrisvar. Fyrstu verkin voru varfærnisleg, en þróuðust svo með allskonar útidúrum þar til við ákváðum að setja punkt við myndröðina 2015. Það má kannski líkja þessu við súrrealíska leiki í kringum 1930, þar sem einn listamaður dregur upp mynd og annar heldur áfram með hana og svo koll af kolli, án þess að sjá nema endalínur á upphafsmyndinni til að hefja sinn leik. Eða blekslettur Dada istanna, eða fingramálverk hellalistamanna. Það fingrafar sem þarna er á milli og innan um línurnar varð að þriðja listamanninum. Þessum óskilgreinda listamanni, sem er óútreiknanlegur, ef maður hugsar um listamennina hvorn fyrir sig.
Maðurinn sem er í bilinu milli Alberts og Charlie, bilinu milli Venusar frá Willendorf og persóna Giacomettis, eða í bilinu milli áhorfandans sem hlær að þessum feita og mjóa, sem eru sífellt að rúlla niður stiga með píanó.
Mig minnir að tónarnir í bíóinu hafi verið eins og í umbreittu píanói John Cage, þegar það valt til og frá og stöðvaðist á stigaskör. Ég giska á að myndin hafi verið tekin upp án hljóðs, og einhver tónsérfræðingur eða hugvitssamur hagleiksmaður á tón hafi skapað hljóðið, mjög sennilega með einhverju tiltæku dóti úr dótakassa umhverfisins. Farvegi alls.
Þennan texta myndskreyti ég með þremur ljósmyndum og samræðum tveggja ókunnugra karla í heita potti Sundhallarinnar í Reykjavík. Ljósmyndirnar eru teknar á göngu minni upp Laugaveg á vinnustofuna að morgni jóladaganna 2015. Það eru um það bil 200 metrar á milli myndramma, og 200 metrar frá Bónus upp í Sundhöllina.
Fyrsta mynd:
Miðborgin okkar. Velkomin.
Önnur mynd:
Bekkur fyrir vegfarendur, stöðumælir og ruslafata.
Þriðja mynd:
Hvíldarbekkur fyrir framan Bónus.
Ég var einn í heita pottinum í Sundhöllinni. Það var frost og það steig mikil gufumökkur upp af honum. Tveir nokkuð þéttholda menn komu og settust út í horn. Ég þekkti þá ekki.
Venjulega þekki ég alla sem koma á sama tíma og ég í laugina.
Hvernig finnst þér nafnið, spurði annar mannanna. Ég rétt greindi útlínur mannanna.
Ágætt sagði hinn.
Sá sem spurði horfði á hann og gaf honum nokkurn tíma til að klára setninguna.
Það væri gott sem annað nafn, bætti hann við eftir nokkra stund.
Mér fannst það gott, sagði sá sem spurði fyrst.
Er það í fjölskyldunni?
Nei, ég hef aldrei heyrt þetta nafn áður.
Svo töluðu þeir um almenna hluti. Ég heyrði aldrei nafnið. En það var að heyra að orðin „gott“ og „ágætt“ hafa skipt um merkingu.
Listasafn ASÍ
Freyjugötu 41 101 Reykjavík
s.5115353, 6929165
